Ding-dong… de standaardboodschap van Stena Line komt weer uit de luidspreker. Ik ga vandaag douchen en schone kleren aantrekken. Als ik bij de auto aankom zit iedereen al klaar voor het sein om te gaan rijden. Niet veel later gaat het ook rijden. Ik word het terrein op geloodst dat aansluit op een drukke kruising in Kiel. Ik moet het verkeer in de gaten houden, want de kruising is niet altijd vrij als ik groen heb. Om de navigatie in te stellen zoek ik een parkeerplaats op. Even een extra rondje. Ik rijd Kiel uit over Bundesstrasse 404 in plaats van de Autobahn. Ik wil namelijk niet weer door de Baustellen die vandaag misschien vollopen met verkeer. Bij een plek met werkzaamheden is de snelheidslimiet verlaagd naar 50 km/h, maar ik ben niet echt onder de indruk. De weg is breed genoeg, dus een beetje gas terugnemen en meerijden met de anderen moet oké zijn. Tot ik ineens een flits in mijn blikveld krijg. Ai, dat word mijn eerste Duitse boete, denk ik bij mezelf. In Zweden werden dit soort plekken voorzien van bordjes voor de controle…

Bij het plaatsje Kirchbarkau stop ik even voor een drankje. Het landschap is hier glooiend en coulissenachtig. Een vogel fluit heel hard vanuit zijn boom, alsof hij de andere vogels wil overtroeven. Een stukje verder ligt er zand voor Autobahn 21 en kan ik nog iets verder weer lekker doorrijden. Bij Hamburg is het zoals gebruikelijk erg druk en er staat file. Bij Bremen wordt er file gemeld op de radio, er is meer aan de hand verderop. Ik besluit even een cappuccino te halen bij een tankstation in Stuhr en gelijk te gaan lunchen. Ik doe er nog een roombotercroissant bij, lekker. De standaardparkeerplaatsen trekken me niet zo. De ‘Frauenparkplatz’ biedt uitzicht op de afrit waar ik net vandaan kom, dus ik ga daar maar staan. Gekke uitvinding van die Duitsers. Dan rijd ik weer verder richting Osnabrück. Niet veel later kom ik in een bijna stilstaande file terecht. Het verkeer wordt naar links gedirigeerd, want er is een ongeluk gebeurd. Een nieuwsgierige automobilist gaat even op avontuur op de rechterrijstrook, maar wordt door een agente druk gebarend tegengehouden en uitgelegd wat de bedoeling is. Dat zal vast een pittig gesprekje opleveren. Verderop is nog maar één rijstrook beschikbaar; de andere bevat gaten in het beton. “Hier werden Betondeckenfelder erneuert” lees ik op een bord. Dan gaat de snelheidslimiet omlaag naar 60 km/h en zie ik gelukkig een fluorescerend hesje in de berm bij een parkeerplaats. Radarcontrole! Ze weten er wel hun brood mee te verdienen.

Tjongejonge, het is een vermoeiende rit. Meer dan 500 km gaat niet in je kouwe kleren zitten. Na eindeloos gas geven en remmen tank ik nog even bij een pomp in Salzbergen en dan haal ik koffie bij de eerstvolgende Nederlandse pomp. Ik ga op een bankje zitten in de schaduw. Wat me opvalt als ik door Nederland rijd zijn stofwolken boven het gras. Zou het stuifmeel zijn of komt het door droogte? Op de A1 bij Deventer is een zwaar ongeval gebeurd op de andere rijbaan. Zwaailichten van ambulance en politie. Het verkeer moet over de vluchtstrook en erachter staat natuurlijk een lange file. Dit had ook op de Duitse A1 kunnen zijn, maar gelukkig lijkt het vandaag meegevallen te zijn. Na nog wat snelle kilometers over de snelweg kom ik eindelijk weer in mijn vertrouwde Veenendaal.