Vägsjöfors - Fjätervålen (heenreis)

Ik word uitgerust wakker in het zachte bed. De kamer is versierd met een prent van Jezus, een paar spreuken en een merkwaardige oude kaart. Het is eigenlijk een oud parochiehuis bij een werkplaats dat omgebouwd is voor verblijf. Om 9:00 loop ik rustig naar beneden waar het ontbijt klaarstaat. Ik heb niets gemerkt van andere gasten, maar de voorraad is wel afgeslankt. Er komt een man uit de keuken die wel Engels spreekt, maar moeite lijkt te hebben met zijn stem. Als ik om een snijmes vraag, komt hij met een groot vleesmes uit de keuken. Dat was ook weer niet nodig. Er liggen toch goede messen in mandjes klaar. Sorry! Na het ontbijt reken ik af met mijn bankpasje (hier kan het wel) en zeg gedag. De man achter de balie kijkt niet erg vrolijk maar goed, ik ben ook geen ochtendmens :-).

De reis gaat verder over de E45 en dan over riksväg 66, inmiddels in het landschap Dalarna. In het plaatsje Malungsfors stop ik bij een huidenwinkel waar rendieren- en elandenhuid in producten is verwerkt. Het ziet er cowboyachtig uit. Vanuit de auto zie ik wat vogeltjes die ik probeer vast te leggen met mijn camera. Door een verkeerde scherpstelmodus mislukken de eerste foto’s. Daarna is het raak met een paar kramsvogels. Grappig om die in juni te zien. In Nederland heb ik ze wel eens bij sneeuw in februari gezien, maar in midden-Zweden is de winter eigenlijk net voorbij. Na Malungsfors word ik door twee tegenliggers gewaarschuwd met groot licht, niet wetende waar ze op doelen. Er blijkt een eland in de berm te staan. Ik keer en rijd er voorzichtig naar toe, maar het vrouwtje (beest zonder gewei) heeft me natuurlijk in de smiezen en verdwijnt in de bossen. Vlak voor Sälen verandert het landschap. De bossen maken plaats voor wat bergachtiger terrein en er verschijnt een langgerekt meer. Het meer is overstroomd; groepjes bomen en elektriciteitspalen staan in het water. Over lansväg 311 gaat het dan richting Särna, waar Fjätervålen toe behoort. Het is regenachtig en koud. Na kilometerslang hobbelen over wegen in de wildernis kom ik rond 15:00 aan bij het sleuteladres. Een vrouw doet open en als ik vertel dat ik uit Holland kom, begrijpt ze waar het om gaat. De sleutel ligt weer in de brievenbus. Nog 4 km terugrijden en dan ben ik op mijn bestemming. De weg over het ‘park’ is van vers grint voorzien, wat niet echt lekker rijdt.

Eindelijk ben ik er. De verwarming staat al aan, niet verkeerd als het buiten 5 graden is. De eerste indruk is zeer goed. Wat een grote woonkamer en wat een sfeer! Ik besluit geen boodschappen meer te doen en de wifi uit te vogelen. Geen probleem. Het lijkt erop dat de eigenaar, Staffan, het huis van zijn vader voor zijn rekening heeft genomen. Alles ademt de sfeer van wat Zweden in de jaren ’70 moet zijn geweest: veel hout, zelfgemaakte dingetjes en kleedjes. Alleen de TV valt uit de toon. Een gigantisch ding met allerlei slimme apps en een blu-ray speler. Naast de badkamer ontdek ik nog een sauna. Niet dat ik daar gebruik van ga maken, maar goed. ’s Avonds zie ik een groot konijn door de ‘tuin’ huppelen. Als ik eindelijk mijn camera klaar heb, zie ik nog net zijn witte staart in de bosjes. De TV blijkt geen kanalen te kunnen vertonen. Zowel antenne als satelliet werken niet. Ik mail naar Staffan, die dezelfde avond nog antwoordt dat er de volgende ochtend een oplossing komt. Waar je je allemaal druk over kunt maken… oh ja, het is Zweden!