Het mooiste voor het laatst bewaren

De dag van tevoren zie ik dat het vanavond zou opklaren in Nationaal Park Fulufjället. ’s Middags zoek ik de webcam op en wacht gespannen tot de regendruppels in Fulufjället van de lens verdwijnen. Ondertussen gooi ik alvast wat spullen in de auto. De volgende ochtend moet ik weer inpakken en wegwezen. Tot mijn ergernis blijft het zonnetje prikken uitdelen in Fjätervålen. Al die tijd kan ik niets anders doen dan afwachten. Op een gegeven moment ga ik er toch voor, het is me immers beloofd. Ik eet wat vroeger, stel het toetje uit en stap om half acht in de auto. Het is een rit van ruim een uur. Onderweg zie ik een paar kraanvogels in een wei scharrelen. Dat moet vastgelegd worden! De weg richting Fulufjället bevat veel hobbels en gatenplaksels. En dan, een magisch moment: ik zie zonlicht door de dikke bewolking breken. Dit kan niet meer stuk. Ik stop nog even bij een uitzichtpunt om besneeuwde toppen te fotograferen. Via het dorpje Mörkret bereik ik een 9% steile helling die uitkomt bij de parkeerplaats.

Mijn plan was om Njupeskär, de hoogste waterval van Zweden te bezoeken. Dat leek niet zover van de parkeerplaats af. Maar in werkelijkheid is het 2 km lopen over een pad dat op een gegeven moment “niet meer zo geschikt is voor gehandicapten”. Eerst gaat het nog over goed aangestampte paden. Dan worden het vlonders over moerassen. En na een brug over een snelstromende beek waan ik me in een sprookjeswereld. Een uitgebreid afwateringssysteem van stroompjes die onder stronken en donkere dennenbomen stromen. Het zou een waterkrachtcentrale voor kabouters kunnen zijn. Als je dit in Nederland zou plaatsen, zou het een Anton Pieck-achtige attractie in een pretpark zijn. Met pratende bevers.

Na wat hellingen en trappen bereik ik eindelijk, hijgend, de beloofde waterval. Het is een recht-naar-beneden-waterval, iets dat ik nog niet eerder heb gezien. Alleen van filmpjes, van de Niagarawatervallen of zo. Hier valt het water 93 meter naar beneden tussen indrukwekkende rotswanden. Dat was de moeite van het wandelen waard. Nu weer terug, want het is inmiddels na negenen. Op de terugtocht speur ik nog naar een glimp van de beroemde berg Städjan. De zon doet even een eindsprint voor de finish zoals wel vaker voor zonsondergang. Ik zie de Städjan in de verte. Die vulkaanvormige berg met zijn twee toppen, dichtbij Fjätervålen maar in de schaduw van. Ik zie nog een paar besneeuwde toppen. Pff. Bij de uitgang van het park kom ik nog een groep wildkampeerders/rugzakmalloten tegen. En dan bereik ik de warme auto weer.

Onderweg stop ik nog één keer, bij een uitzichtpunt dat tegelijk een prachtig perspectief op de weg biedt. Misschien wel een inzending voor de komende fotowedstrijd op het Wegenforum. Maar voor nu is het genoeg. Na half elf kom ik weer in het huis aan.