Naar de top en weer terug

Vandaag gaat het gebeuren! De weersvoorspelling is goed, er staat weinig wind en de zon schijnt. Tijd om de wandelschoenen aan te trekken. Ik moet een aardig eind lopen voordat ik de ‘oprijlaan’ van de skilift bereik. De oprijlaan zelf is al een attractie, want hij is geasfalteerd (als enige in het vakantiedorp) en er staan weinig bomen, waardoor het uitzicht op de omgeving prima is. Een auto rijdt dezelfde kant op als ik. Bij de verlaten wintersportgebouwen keert hij om en komt weer mijn kant op. De winkel, de skishop en het kantoor lijken dicht te zijn. Logisch natuurlijk. Het seizoen is voorbij, die sneeuwresten zijn niet prettig om overheen te skiën. Ook niet om op te wandelen trouwens, maar dat komt later. Eerst kom ik langs het kantoor waar een camera op het dak staat. Thuis kon ik al live meekijken via www.fjatervalen.se, nu ben ik zelf een bewegend object voor de webcam.

Ik begin aan de tocht onder de kabelbaan. De meest makkelijke route, denk ik, en het loopt recht omhoog. Toch is het pad niet overal goed begaanbaar. De grote keien gaan nog wel, maar verder omhoog kom ik langs glibberige smeltwaterstroompjes. En sneeuw. Ik kan geen grip krijgen op de sneeuwmassa en besluit langs het hek te lopen waar geen sneeuw ligt. Het is een zware tocht omhoog. Regelmatig moet ik stoppen om mijn bonkende hart op adem te laten komen. Daarbij krijg ik gezelschap van wat nieuwsgierige vogeltjes die ik aan de hand van foto’s kan opzoeken. Ik heb mijn jas al uit moeten trekken. Even later kom ik bij grotere sneeuwmassa’s op het pad. Ik klim over het hek en ga verder over korstmos. Dat loopt een stuk makkelijker (het veert wel). Maar dan volgt er weer een sneeuwmassa. Ik waag het erop, maar ik zak er tot boven mijn enkels in. Natte sokken!

Na zo’n 5 minuten denk ik de top van de Fjätervålen te kunnen zien. Er komt echter nog een stuk achteraan. Eindelijk (het is inmiddels ruim 2 uur later) bereik ik het einde van de kabelbaan en de top. Nou, niet de eigenlijke top. Daar sta ik dan op bijna 1.000 meter hoogte in de frisse wind. Het uitzicht is 270 graden grandioos. Helaas blijkt de andere bekende berg (Städjan) moeilijk te zien vanaf dit punt. Maar ik ben allang blij dat ik het gehaald heb. Ik besluit weer terug te lopen, want mijn koffiemoment wordt wel heel erg uitgesteld. Ineens hoor ik een vreemd geluid (als rollend geboer) over me heen. Ik zie een vogelpaartje naar het achterste hek vliegen. “Dat zijn geen duiven,” merk ik droog op, en pak mijn camera erbij. Als ik inzoom en afdruk denk ik dat het korhoenders zijn. Maar ik moet verder, de koffie wacht. De afdaling gaat een stuk makkelijker dan de beklimming. Ik moet oppassen dat ik niet te hard van stapel loop, want de keien zijn verraderlijk. Na een uurtje zie ik het huis met mijn glimmende motorkap opdoemen. Hèhè, we zijn er weer! Ik ga opzoeken welk soort vogels dat nou was op de top. Het blijken ‘fjällripan’ (alpensneeuwhoenders) te zijn! Ik kan mijn geluk niet op, kan haast wel jodelen. Het mannetje heeft een zwart-wit kleed en kenmerkende rode wenkbrauwen. Het vrouwtje is gespikkeld bruin. Ik blijk ook nog een bijzondere vlinder te hebben gefotografeerd. Mooi cadeautje toch?