Fjätervålen – Skarnes (terugreis)

Ik moet weer vertrekken. De dag van tevoren zag ik al dat er nieuwe gasten hebben geboekt, dus de koelkast kan wel aan blijven staan. Er staat nog een doosje Dala-ägg (eieren). Ik laat het maar staan, de kans is groot dat ik thuiskom met gekneusde eitjes. Er is eigenlijk niet zo veel tijd meer. Ik moet opschieten, er staan nog veel spullen in het huis. Zo goed en zo goed kwaad als het kan, raap ik alles bij elkaar en leg het in de auto. Om kwart voor twaalf rijd ik weg. Het is gelukkig niet ver naar het sleuteladres en ik leg de sleutel op tijd weer in het brievenbusje. Ik maak gelijk een foto van de weg, om het noordelijkste punt dat ik bereikt heb vast te leggen. Lillfjäten, 61˚58’31’’ Noorderbreedte.

Om de een of andere reden krijg ik geen genoeg van de Städjan. Ik stop nu langs de weg naar Fjätervålen om hem te zien en parkeer de auto op een onverhard weggetje. Tussen de kerstboompjes door kan ik hem net genoeg zien om een foto te maken. Meteen maar even van de gelegenheid gebruikmaken om de jerrycan met 5 liter benzine te gebruiken. Dan komt dat in elk geval goed terecht. In Idre tank ik de auto verder vol en doe nog wat boodschappen. Het is nog zo’n 35 km naar de Zweeds-Noorse grens, waar ik wil lunchen. Daar aangekomen zie ik echt besneeuwde bergen. Geen toppen, maar compleet witte bergen. Er hangt ook een andere lucht, iets met beesten lijkt het wel.

De wegen in Noorwegen zien er een tikkeltje anders uit. Smaller, bredere bermen en gele strepen. Bij het plaatsje Engerdal vraag ik me ineens af of ik het koffieblik en de suiker wel meegenomen heb. Die staan nog in het kastje! Om nu op deze plek koffie te kopen lijkt me ook geen goed idee. De koffieprijs is voor zover ik weet hoog, peins ik, terwijl ik de prijs in een afgelegen Noors dorpje astronomisch hoog inschat. Ik besluit het daarom maar met latte macchiato te doen, die zit gewoon in de boodschappentas. Heb ik ook geen gedoe met bankpasjes.

Ondertussen wil mijn navigatie-miep me richtingen opsturen die ik niet had voorzien. Bij de eerstvolgende inham ga ik koffie – nou ja, heet water met poeder zetten. Een jongen op een tractor ziet mijn openstaande motorkap (nodig om de powerplug bij mijn accu te pakken) en stopt. Hij vraagt met een grote glimlach in het Noors of ik autopech heb. Nee, ik heb geen pech, ik ben koffie aan het zetten, antwoord ik in het Engels. Wel aardig van die gozer. Even later stopt er nog een auto voor me. Gezelligheid kent geen tijd. Dan hoor ik een auto aankomen met een dikke bas uit de luidsprekers. Ik kijk… en zie een Nederlands kenteken. Je komt ze ook overal tegen.

Dan stuurt mijn navigatie me echt het bos in. Ik kom op een onverharde weg, die wel zodanig is aangestampt dat je er misschien 80 zou kunnen rijden. Maar dat doe ik niet. Eigenwijs doen wil ik ook niet, want ik wil wel zo snel mogelijk op mijn bestemming komen. Mijn nek begint pijn te doen. Een muziekje opzetten helpt de moed erin te houden. Maar in Elverum geeft mijn navigatie er de brui aan; ik krijg geen aanwijzing meer. Ja, om om te keren, want ik zou een afslag gemist hebben. Ik besluit door te rijden naar de snelweg E6. Dat is korter en moet toch ook sneller zijn. Het schiet voor mijn gevoel wel lekker op in elk geval. Als bonus krijg ik er nog een schitterend beeld bij van Mjøsa, een langgerekt meer langs de snelweg, die zich een weg baant door de rotsen. Maar dan is het uit met de pret. De snelweg mondt uit in een krappe weg waar al het autoverkeer verder overheen moet. Er schijnt een tunnel te worden gebouwd, geen overbodige luxe.

Bij Langset verlaat ik de “snelweg” en probeer mijn navigatie-miep weer te volgen. Dat lukt met moeite. Ondertussen rijd ik door een prachtig glooiend landschap over de Østsidavegen, met velden zo glad als biljartlakens, schattige huizen en kleine landbouw. Het is een deel van de provincie Akershus. Voor Noorwegenliefhebbers absoluut een must om hier eens te kijken.

Na al dat gerace over prachtige wegen kom ik eindelijk aan bij Camping Sanngrund in Skarnes. Ik heb hier een huisje gehuurd. De dames van het restaurant nemen de zaken waar, maar lijken erg overbelast. Je kunt het beste wat initiatief nemen, dan komt het wel goed. Ik heb vanavond in elk geval goed gegeten bij de dames. En het weer is fantastisch.