Skarnes – Gressvik – Göteborg (terugreis)

Er breekt een nieuwe dag aan. Het weer is net als gisteren schitterend te noemen. Ik heb redelijk geslapen. Goed idee om geen pyjama aan te trekken, want het huisje (eigenlijk een trekkershut) trekt overdag veel warmte aan. Ook een goed idee om de wekker buiten ligbereik te leggen. Zo word ik gedwongen om mijn stapelbed uit te komen om 9 uur. Ik heb inmiddels door dat het sanitairgebouw alleen toegankelijk is met een pasje, dat elk bezoek aan de badkamers in rekening brengt. Het is ook nog een stukje lopen. Ik besluit me daarom in mijn keukentje te scheren. Even wat scheerschuim erop en gaan met die Philips-banaan. Maar… waar is de spiegel? Die is er natuurlijk niet. Ach, ik gebruik de ovendeur wel als spiegel en pak er gelijk een stoel bij.

Ik vertrek uiteindelijk om 11:15. Bij de receptie hoef ik niets te betalen voor het sanitairgebruik; de wc’s zijn blijkbaar gratis. Met frisse moed ga ik over de E16 richting Oslo. Een internationale route met veel vrachtverkeer. De weg verandert in een autoweg met automatische tol. Geen probleem, mijn kenteken wordt gescand en ik zie de rekening wel tegemoet. Hetzelfde in Göteborg trouwens waar ‘Trängselskatt’ (spitsheffing) van kracht is. Dan kom ik op de E6 die me naar Oslo brengt. De snelweg houdt op en via smalle verbindingen in de drukke wijken vlucht ik de stad weer uit. Het is een indrukwekkende stad waar dicht op elkaar wordt gebouwd, waarschijnlijk vanwege de vele (rotsige) heuvels. Ik moet op de weg letten en niet te veel foto’s maken tijdens het rijden. Na Oslo word ik een beetje slapjes. Tijd voor lunch. Bij Vestby staat een picknickplaats aangegeven, maar dit blijkt een lelijk tankstationterrein te zijn. Ik draai een weggetje parallel aan de snelweg op. Hier is het een stuk mooier: weide, boerderijen, spreeuwengekwetter en bloemen in de berm. Er worden paarden losgelaten die enthousiast naar me toe komen draven. Gelukkig staat er een hek voor.

Verder gaat de reis, richting Gressvik waar mijn oudtante Mia met haar man Arne woont. Ik neem ondertussen mijn tweede paracetamol tegen de hardnekkige hoofdpijn. Na afrit Fredrikstad gaat de route over een provinciale weg waar een beetje truttig gereden wordt. De maximumsnelheid is laag, de weg is goed voorzien van drempels en flitspalen. Aangekomen in Gressvik is het erg druk met verkeer uit zijwegen dat voorrang blijkt te hebben. Mijn navigatie stuurt niet genoeg, waardoor ik in een doolhof van straatjes terecht kom (wel weer schattige huisjes) en ik naar een haventje wordt gestuurd. Ik had een flat in gedachten! Gelukkig doet de kaart het wel. Bij de flat aangekomen zie ik ‘Arne och Mia’ al op een naambordje staan. Tante Mia vertelt dat ik op de tweede verdieping moet zijn en laat de deur openen. Met de lift op de tweede verdieping aangekomen zie ik zowel links als rechts op de galerij geen Arne of Mia meer. Ik spreek een oud vrouwtje aan dat slecht verstaanbaar Noors spreekt. “Do you know Mrs Berthelsen?” vraag ik. “Arne and Mia?” Bij de naam ‘Mia’ gaat een belletje rinkelen en ze wijst naar boven. Ik moet een verdieping hoger zijn! In het trappenhuis komt tante Mia al naar me toe en legt uit dat het verdiepingensysteem anders werkt in Noorwegen. Verwarrend...

De ontvangst in huize Berthelsen is heel hartelijk. Er komt lekker kruidige koffie en chocoladecake op tafel. Tante Mia doet haar best om te vertellen in het Nederlands, maar ze heeft er zichtbaar moeite mee. Ook moet ik wat harder praten zodat ze begrijpt wat ik bedoel. Als ze vaker in Nederland is, zou het makkelijker gaan. Regelmatig moet Arne haar helpen om de juiste woorden te vinden. Arne, die van oorsprong Deens is, maar Engelse les heeft gegeven en blijkbaar een talenknobbeltje heeft. “Hij beheerst het Nederlands beter dan mij,” zegt tante Mia die oorspronkelijk uit Den Haag komt. Ze vertelt over de cardioloog die haar groen licht heeft gegeven voor de geplande reis naar Nederland. Het is voor hen gebruikelijk om elk jaar de familie in Nederland te bezoeken, ook al is het een lange reis. Tante Mia is erg blij dat het weer kan. Hun dochters Anne-Lise en Marianne gaan mee ter ondersteuning en ze gaan met twee auto’s. Ik vertel nog wat over Fjätervålen, de boerende vogels en de halfvolle karnemelk die ik in Zweden heb gekocht. ‘Mellanfil’. Arne weet gelijk dat het om zure melk gaat, maar ik vind het nog het meest lijken op het Duitse ‘Buttermilch’. Heerlijk romig. Oeps, het is al half vier. Ik neem nog wat fotootjes (o.a. een groepsselfie) en neem afscheid, want ik moet de boot in Göteborg halen. Ik moet ook nog tanken onderweg. Maar eerst moet ik de snelweg nog bereiken. Het centrum van Fredrikstad staat muurvast, een bekend probleem volgens tante Mia. Uiteindelijk bereik ik de snelweg en met hogere snelheid rijd ik Zweden weer in zonder enig oponthoud aan de grens. Ik pak de Shell in Ljungskile, kan ik gelijk even op wifi om de verkeerssituatie in Göteborg te checken. Ik besluit de omweg te nemen die ik op de heenweg ook nam. De route langs het centrum is namelijk berucht om de files.

5 minuten na de ‘uiterste inchecktijd’ check ik zonder problemen in. Ik neem de benodigde spullen mee naar mijn hut, maar vergeet een aantal dingen. Te laat. ’s Avonds neem ik weer de maaltijd met Zweedse gehaktballetjes en geniet van een compleet ander uitzicht. Ik denk hetzelfde stelletje als op de heenreis bij het raam te zien. Terug bij de hut werkt mijn papieren kaartje met streepjescode niet. Hoe kan dat nou? Dan begin ik te twijfelen of ik wel bij het goede hutnummer ben. Ik ga naar de informatiebalie en vraag om hulp. De mevrouw antwoordt dat ik met de Xtra-kaart probeer binnen te komen en dat kan niet. Ze zoekt mijn hutnummer en gegevens op en ik krijg een nieuw kaartje. Ze adviseert me ook om dat Xtra-kaartje weg te gooien. Maar het nieuwe kaartje werkt ook niet! Nog maar een keer terug. Nu krijg ik wel een werkend kaartje en na een zucht sta ik weer bij mijn spullen. Hoe vaak zullen die servicemedewerkers met dit probleem geconfronteerd worden? Ik ga nog even shoppen in de gift shop om van mijn Zweedse kronen af te komen (en om bijzondere kronen terug te krijgen voor Pepijn). Helaas levert het weinig op. Een koelkastmagneetje en een chocoladereep. Tijd om me klaar te maken voor de nacht.