Fjätervålen en Idre

's Ochtends krijg ik inderdaad bericht. Het probleem (blijkt een satellietontvanger te zijn die op afstand moest worden ingesteld) is opgelost. Ik zie alleen veel Zweedse zenders en wat internationale nieuwszenders. Nou ja. Tijd om eindelijk eens lekker te scheren en te douchen. Ik had net zo goed naar een barbier kunnen gaan, want na 3 dagen was het aardig gegroeid. Bij het smeren van boterhammen zie ik dat de zon schijnt. De temperatuur komt boven de 10 graden uit. Zou het aangenaam zijn in de zon? Ik besluit buiten te gaan zitten met mijn zoete Zweedse boterhammen. Als de zon achter de wolken verdwijnt, moet ik toch mijn berentrui tevoorschijn halen. De wind is nog wel koud.

Ik maak een boodschappenlijst en vertrek naar Idre. Dat is toch nog een dik halfuur rijden, maar het is de dichtstbijzijnde plaats met een supermarkt. Onderweg kom ik langs gigantische informatieborden voor Idre en omgeving. Bij het tankstation check ik even of ik met Maestro kan betalen. Dat kan. In de supermarkt moet ik behoorlijk zoeken naar mijn boodschappen. Ik loop drie keer hetzelfde rondje, maar zie geen eieren. Dan maar even vragen. “Ägg?,” vraagt de caissière. Het is bij de melk. Aan de kassa moet ik 202 kronen betalen. Valt mee. Ik kan alleen geen munten aan de caissière geven, die moeten in een automaat naast de kassa. Vreemd, zeg ik. “Niet voor ons,” zegt ze. Toch vreemd hoor.

Op de terugweg stop ik niet meer (diepvriesboodschappen) maar maak wel foto’s van de weg. Het is een bijzondere route door het onbekende landschap. Terug in het huisje stuur ik een Skypeverzoek naar mijn broer Pepijn. Er is van alles gaande aan het thuisfront; moeder krijgt misschien een nieuwe woning. En ze is vandaag jarig. Terwijl ik een mail schrijf naar haar, word ik geskypet. De halve familie zit klaar voor het scherm! Vader, moeder, tante en broer. “Ik heb een nieuw huis!”, zegt moeder. Bizar om dat van zo’n afstand te horen en te zien. Om haar verjaardag (en het huis) te vieren gaan ze vanavond uit eten. Ik laat nog wat beelden om me heen zien. De iPhone valt uit mijn handen tot grote hilariteit aan de andere kant. We gaan afsluiten en ik beloof nog wat foto’s te sturen. Intussen loop ik met het idee om mijn reisverhaal via Waarbenjij.nu online te zetten. En nu is het zover. De foto’s komen later (bij deze), ik heb eerst de verhalen van 4 dagen maar eens uitgetypt… Doei!